✍️✍️ শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা
মই আৰু ঘূৰি নাহো
নিশিৰ পৰা পৰভাত
পৰভাতৰ পৰা নিশি
এনেদৰে দিন সময়বোৰ আগবাঢ়ি যাব
মই নাথাকিম কিন্তু জগতখন যেনেদৰে চলি আছে
তেনেদৰেই চলি থাকিব ।
আজিৰ জগতে মনত ৰাখিবলৈ
নহয় মই সুচান্দ
নহয় এই মহান জগতৰ মহান মানৱ ।
মই বালি দমৰ বালিৰ কনিকা
জাৱৰত থকা সৰু পৰুৱা সমান।
মই যিদিনা গুচি যাম
মোৰ দুটি নয়ন চিৰদিনৰ বাবে তন্দ্ৰা যাব
বুকুৰ মাজৰ ধপ ধপ শব্দ স্তব্ধ হৈ ৰৱ,
যত থাকিম তাতেই ৰৈ যাম
মইতো নাথাকিম মোৰ দেহ পৰি ৰব ।
কোনোবাই আহি চোতালত মাজ মজিয়াত থব
মইতো গম নাপাম কোনোবা আত্মীয়ই
বগা চাদৰেৰে মোৰ দেহখনক ধাকি দিব ।
মা দেউতা আত্মীয়ই মোৰ দেহক সাৱতি
হিয়া ধকিয়াই কান্দিব
জাতিকুটুমে চকুলো বোৱাব ।
জীয়াই থাকিম স্মৃতিৰ কোণত
এৰি থৈ যোৱা চাপৰ মাজত ।
কাৰোবাৰ প্ৰতি থকা হেঁপাহ অসংখ্য মৰম
হেৰাই যাব
কোন শত্ৰু কোন মিত্ৰ কোন আত্মীয়
সকলো শেষ হৈ যাৱ ।
কোবাই বুজনি দিব
বিধাতাৰ লিখন কোনে মচিব পাৰে
যি হ'ল হ'ল বুলি কৈ
নিজক আনক শান্তনা দিব ।
শেষ শেষ হৈ ৰৱ।
এয়াই যেন চক্ৰ
এয়াই যেন জীৱন যাত্ৰা নাটৰ শেষ চিত্ৰ।
