জীৱন যাত্ৰা নাটৰ শেষ চিত্ৰ

                              ✍️✍️✍️  শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা

লাহে লাহে গা ৰ চাল ওখুৰা মুখুৰা হৈ পৰিব

চকুৰ পতা নামি আহিব

গুটেই শৰীৰ কপি থাকিব  থৰ থৰ

লাখুটি ডালো যাও নাযাও কৈ আগবাঢ়িব

গা ৰ কপনিত মূৰৰ বগা চুলিও সৰি পৰিব 

হাৰ নমনা জীৱনেও ধক ধক শব্দৰে যুজি থাকিব 

আৰু জীৱন যাত্ৰা ত গৈ থাকিব ।

এদিন হঠাৎত 

মই শুই থাকিম মোৰ ওচৰত বহি কোনোবাই 

চিঞৰি চিঞৰি দুচকু টুকি মাতিব কিন্তু মই নাথাকিম

মোৰ ঘৰখনত মানুহৰ সোত বব 

গাওঁয়ে ভূয়ে মই গুচি যোৱাৰ খবৰ বিয়পি যাব

ইজনে সিজনৰ আগত

ককাজন অমুক ককাজন তমুক বুলি কৈ 

শোকত ভাহি পৰিব

সকলো শেষ হৈ যাৱ

কোনোবাই বুজনি দিব 

বিধাতাৰ লিখন কোনে মচিব পাৰে

যি হ'ল হ'ল বুলি কৈ

নিজক আনক শান্তনা দিব ।

13 দিনৰ পিছত সকলো শূণ্য হৈ যাব

শেষ শেষ হৈ ৰৱ

এয়াই যেন চক্ৰ 

এয়াই যেন জীৱন যাত্ৰা নাটৰ শেষ চিত্ৰ।

তুমাৰ চায়া মই তুমাৰ সতে

 মনত আছে নে তোমাৰ মোৰ প্ৰথম চিনাকি ?
চিনাকিৰ সেই পুৱাৰ বেলা ।
মনত আছে নে ককালত হাত দি 
ওপৰলৈ চাই হাহি থকা দিনৰ কথা ?
মনত হয়তো নপৰিবই আমনি কৰাৰ কাহিনী !
পাহৰিবাই চাগে একেলগে বহি কৰা ধেমেলীয়া হাহি ,
এৰি অহা দিনৰ খোজৰ ছবি।
 আনে দলিয়াই দিয়া তুমাৰ নামৰ শিলৰ টুকুৰা
 যেতিয়া বুকুত খুন্দা মাৰে ,
তুমাৰ বহু কথা মনলৈ ভাহি আহি হিদয়খনক কষ্ট দিয়ে।
মই জানো, তুমি নাজানা হয়তো গমেই নোপোৱা !
তুমাৰ আগে পাছে কিহৰ চায়া ?
কোন অৰ্জুন কোন তুমাৰ শকুণিমামা ?
যদি সময় হয় পিছলৈ চাবা এবাৰ ঘুৰি ।
তুমাৰ যি দিশে গতি যোৱা নহও নিদিওঁ বাধা 
নকও একো কথা ।
প্ৰতি ক্ষণে ক্ষণে ৰ'দ বতাহ বৰষুণে 
তুমাৰ সুখ আনন্দৰ দিনত থকাৰ  সৌভাগ্য নহ'বও পাৰে !
তুমাৰ সমভাগি হোৱাৰ অধিকাৰ মোৰ নাথাকিবই চাগে !
কিন্তু দুখ মহা দুখ বিপদ জীৱনৰ খাল বাম বাটত 
তুমি ওজুটি খালে তুমাৰ হাতখন হঠাৎ ত ধৰিবলৈ
মই সদায় তুমাৰ ছায় তুমাৰ সতে।
তুমি যিদৰেই থাকা 
আনৰ বাবে তুমি যিয়েই নোহোৱা
মোৰ বাবে তুমি প্ৰিয়তমা।
কি হল অ কি ভাবিচা  ?
মোৰ কথাই জানো মনলৈ অহা নাই ?
 গম পাইছো
হে বাৰু হ'ব দিয়া ভুল নুবুজিবা 
কোৱা নাই মই তুমাৰ কথা ।
আধৰুৱা দুৰ্ভাগ্য কোনোবা পুৰুষৰ প্ৰেমৰ 
কাল্পনিক মনৰ কাল্পনিক মোৰ এই সুৰ নথকা কবিতা।

সমাপ্ত হ'ব এটি নাট চিত্ৰ

                   

                               ✍️✍️ শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা 

মই আৰু ঘূৰি নাহো

নিশিৰ পৰা পৰভাত

পৰভাতৰ পৰা নিশি

এনেদৰে দিন সময়বোৰ আগবাঢ়ি যাব

মই নাথাকিম কিন্তু জগতখন যেনেদৰে চলি আছে

তেনেদৰেই চলি থাকিব ।

আজিৰ জগতে মনত ৰাখিবলৈ 

নহয় মই সুচান্দ

নহয় এই মহান জগতৰ মহান মানৱ ।

মই বালি দমৰ বালিৰ কনিকা

জাৱৰত থকা সৰু পৰুৱা সমান।

মই যিদিনা গুচি যাম

মোৰ দুটি নয়ন চিৰদিনৰ বাবে তন্দ্ৰা যাব

বুকুৰ মাজৰ ধপ ধপ শব্দ স্তব্ধ হৈ ৰৱ,

যত থাকিম তাতেই ৰৈ যাম

মইতো নাথাকিম মোৰ দেহ পৰি ৰব ।

কোনোবাই আহি চোতালত মাজ মজিয়াত থব

মইতো গম নাপাম কোনোবা আত্মীয়ই

বগা চাদৰেৰে মোৰ দেহখনক ধাকি দিব ।

মা দেউতা আত্মীয়ই মোৰ দেহক সাৱতি 

হিয়া ধকিয়াই কান্দিব

জাতিকুটুমে চকুলো বোৱাব ।

জীয়াই থাকিম স্মৃতিৰ কোণত

এৰি থৈ যোৱা চাপৰ মাজত ।

কাৰোবাৰ প্ৰতি থকা হেঁপাহ অসংখ্য মৰম

হেৰাই যাব

কোন শত্ৰু কোন মিত্ৰ কোন আত্মীয়

সকলো শেষ হৈ যাৱ ।

কোবাই বুজনি দিব 

বিধাতাৰ লিখন কোনে মচিব পাৰে

যি হ'ল হ'ল বুলি কৈ

নিজক আনক শান্তনা দিব ।

শেষ শেষ হৈ ৰৱ।

এয়াই যেন চক্ৰ 

এয়াই যেন জীৱন যাত্ৰা নাটৰ শেষ চিত্ৰ।