বেয়া নাপাবা অ

মই একেই আছোঁ নে দিনবোৰ একেই
আছে?
মই বুজি নাপাওঁ নে মোক বুজি নাপায়?
 বুজি পোৱাত বৰ কষ্ট হয় অ ।
যি মনলৈ আহে কিছু কৈ দিওঁ
কিছু লুকাই ৰাখোঁ তুমি দুখ পাব বুলি
বেয়া নাপাবা অ ক্ষমা কৰি দিবা,
মই নাযানো কেনেকৈ কাক কব লাগে?
কেনেকৈ দিব লাগে কেনেকৈ মৰম লব লাগে?
নাজানো অ সচাকে মাথোঁ
বিচাৰো তুমি ঠিক থকাটো ।
কেতিয়াবা ভাবি চাইছানে?
এতিয়া তুমি কাষতেই আছা ধেমালি কৰিছোঁ
এটি দুটি কথা পাতিছো
এদিন তুমি বহু দূৰত গুচি যাবা
কোনোবা থাকিব কাষত
অন্য এক জগতত ব্যস্ত হৈ পৰিবা ।
তুমাক পাহৰিব নোৱাৰিম কিন্তু
ময়ো হয়তো ব‍্যস্ত হৈ পৰিম চাগে ।
হঠাৎত যেতিয়া দিনবোৰ মনত পৰিব
 তুমাৰ ছবি চকুত জিলিকিব
বাৰে বাৰে তুমাৰ কথাই আমনি কৰিব
তেতিয়া মই বাৰু কি কৰিম?
কাক মনৰ কথাবোৰ কম?
কাৰ লগত ধেমালি কৰিম?
অ হয় সেই সময় বহু মানুহ আহিব কাষত
 কিন্তু তুমিতো নাথাকিবা?
সকলো থাকিব মোৰ কিন্তু
মনত সুখ শান্তি নাথাকিব
নাথাকিবা তুমি
ভাবোতে ভাবোতে মনটো মৰহি যাব
দুচকুৰে কেৱল চকুলো সৰিব
শুনাচোন ক্ষমা কৰি দিবা দেই
তুমি ভাবিছা চাগে আকৌ ক্ষমা কিয়? নহয় জানোঁ
 ইমান সময়ে তুমাক মোৰ কথা কৈ আমনি কৰাৰ বাবেই
হব দিয়া আৰু একো নকওঁ
 মই কৈছিলোঁ নহয় মনত যি আহে কৈ দিওঁ বুলি
 তাকেই কৈ দিলোঁ আৰু ।।।

                         কবি শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা