বাঘজান বাসীৰ ধ্বংস লীলা

                              ✍️✍️✍️ শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা

কি কৰিবি অ কি কৰিবি ?
চকুৰ আগতেই সকলোবোৰ ছাই ধুৱা হৈ উৰিছে ৷
কাৰ কি ক্ষতি কৰিছিলো আমি যে
আমাক অন্ধকাৰলৈ ঠেলি দিলে ?
মৰমৰ ঠাই আৰু আপোন ঘৰখন আজি
নিস্তব্ধ মৰিশালি হৈ ৰল
সপোনৰ সপোনবোৰ আজি ছাইত পৰিণত হল ৷
তৈল ভাণ্ডাৰ বিস্ফোৰণ জুয়ে
সকলো শেষ কৰি গল ৷
 প্ৰাণ ত‍্যাগ কৰিয়ে থাকিব নেকি?
আৰু কিমানজনৰ হেৰাব প্ৰাণ
সৌ সিদিনাৰ সৌন্দৰ্য্যময় শান্তিপূৰ্ণ বাঘজানত
এতিয়া মাথোঁ চাৰিও দিশে
মৰণকাতৰ আতনাদ মৰমান্তিক দৃশ্য ।
যলৈকে চকু যায় ছাই আৰু কলা ধুৱা জুই
আৰু দৃশ্যমান শোকৰ কলা ছাহ
আৰু পক্ষীৰ জ্বলা হাড় ।
জন ধন জৈৱ বৈশিষ্ট্য এতিয়া মাথোঁ
সাৰ আৰু কলা সাৰ
সৰ্ব দিশে মাথোঁ হাহাকাৰ ।
হবনে আকৌ পৰিপূৰ্ণ
বাঘজান বাসীৰ পথাৰখন
তামোল-পাণ আম কঠালৰ বাৰীখন
আকৌ হব জানোঁ পৰিপূৰ্ণ মৰমৰ গাওঁখন ।
হব জানোঁ অভাৱৰ পৰিপূৰ ।
 বহু দিনৰো দিন চাগে
কাল ছাহে আৱৰি থাকিব !
সেই যে পৰিভ্ৰমী চৰাইবোৰ নাহিবই চাগে ?
 মানৱ ,পক্ষকুল , পৰিৱেশ
সকলো ধ্বংসৰ দিশে ।
উপযুক্ত ব‍্যৱস্থা নললে এনেবোৰ ঘটনা
বাৰে বাৰে ঘটি  থাকিব
উচিত ব‍্যৱস্থা নললে
ডিব্ৰুছৈখোৱা ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানখনো ইতিহাসৰ পাতত জিলিকিব
মনলৈ প্ৰশ্ন আহে
কেতিয়া সমাপ্ত হব ধ্বংসৰ লীলা ?
কি হব বাঘজান বাসী ভবিষ্যত ?

হাঁহিৰে আৰম্ভ হাঁহিৰে শেষ জীৱন

                      ✍️✍️✍️শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা 

হাঁহিৰে আৰম্ভ হৈছিল চাগে ?

হাঁহিৰে শেষ হওঁক এই জীৱন।

দুদিনীয়া আলহী হৈ আহিছোঁ 

মিলি থাকোঁচোন সকলোকে লৈ ।

কিয় বা কৰিম অহংকাৰ ?

কিয় বা কৰিম অন্যায় ?

কিছু সময়ৰ কিছু দিনৰ বাবে মোৰ শৰীৰ

নাই মোৰ স্থায়ী ঠাই ।

আনৰ বাবেই জন্ম লৈছোঁ

আনে দিয়া শিক্ষা গ্ৰহণ কৰিছোঁ

আনে দিয়া বস্তু খাইছো আনেই সকলোবোৰ দিছে

তথাপিও কিয় নিজৰ বুলি চিঞৰি ফুৰিছো মই ?

হাঁহি হাঁহি কান্দিছো হাঁহি হাঁহিয়ে হাঁহিছো

কাৰোবাৰ আপোন কাৰোবাৰ সপোন

কাৰোবাৰ বন্ধু কাৰোবাৰ শত্ৰু মই

এটি শৰীৰ বিভিন্ন অংগ হৈ 

সকলোকে আদৰি লৈ 

হাঁহিছো জীৱনৰ ৰং লৈ লৈ  ।

আজিৰ দৰেই আকাশখন হাহি থাকিব

পৱনৰ বলতেই গছ গছনি পাত লতা 

হালি জালি থাকিব

 এই ধৰা ধৰা হৈয়ে 

সকলো আজি কালি হৈ থাকিব

মাথোঁ নাথাকিব মোৰ শৰীৰ নাথাকিম মই

আশীৰ্বাদ আৰু আদেশ দিয়ক মোক 

হাঁহিৰে আৰম্ভ হৈছিল চাগে ?

হাঁহিৰেই শেষ হব বিচাৰিছোঁ মই।

অন্ধকাৰ যেতিয়া নামিব

                           শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা✍️✍️
 অন্ধকাৰ যেতিয়া নামিব
আপোনজনেই থাকিব কাষত
বাকীবোৰ এন্ধাৰত বিলিন হৈ যাব ।
   মোৰ জীৱনৰ অন্ধকাৰত
    মা দেউতা থাকিব কাষত
        থাকিব আপোনজন ,
তাৰ মাজতেই দিবা জানোঁ আগবঢ়াই
           তুমাৰ হাত দুখন
  থাকিবা জানো অন্ধকাৰত তুমি মোৰ লগত ।
আজি মোক কোনেও নাজানে নাপাই চিনি
  এদিন হয়তো জগতখন থাকিব কাষত
      থাকিব সকলোবোৰ
 নাথাকিব আজিৰ এই সময় কিন্তু
তুমি থাকিবা মোৰ মৰমৰ মাজত
আজিৰ দৰেই থাকিম মই আইৰ বুকুৰ মাজত ।
 এন্ধাৰত যদি হেৰাই যাওঁ মই
     নাভাবিবা তেতিয়া তুমি আৰু নাহো উভতি
এদিন হলেও আহি ওলাম তুমাৰ কাষত
কাৰণ তুমি  থাকা মোৰ মনৰ মাজত ।
    তুমি বাৰু থাকিবা নে তেতিয়া লৈ ৰৈ মোলৈ
         থাকিবা জানোঁ মই অহাৰ বাট চাই
           নে যাবা আধা বাটতেই হেৰাই ।
    সময়ৰ লগত সকলোৱে সলাব বাট
সকলোৱে সলাব মাত
মই থাকিম মোৰ কামত
থাকিম আপোনজনৰ মাজত ,
 আজিৰ দৰেই থাকিম সেই তিনিআলিৰ কানত ।
তুমি অহাৰ বাট চাই ৰম মই চিৰদিন
     তুমাৰ জানো মোলৈ পৰিব মনত
থাকিব জানো মোৰ কথা তুমাৰ মনত ।
অন্ধকাৰ যেতিয়া নামিব
চাই ৰম মই কোন মোহ মায়া
কোন হব মোৰ জীৱনৰ অংশ ।