তুমাৰ চায়া মই তুমাৰ সতে

 মনত আছে নে তোমাৰ মোৰ প্ৰথম চিনাকি ?
চিনাকিৰ সেই পুৱাৰ বেলা ।
মনত আছে নে ককালত হাত দি 
ওপৰলৈ চাই হাহি থকা দিনৰ কথা ?
মনত হয়তো নপৰিবই আমনি কৰাৰ কাহিনী !
পাহৰিবাই চাগে একেলগে বহি কৰা ধেমেলীয়া হাহি ,
এৰি অহা দিনৰ খোজৰ ছবি।
 আনে দলিয়াই দিয়া তুমাৰ নামৰ শিলৰ টুকুৰা
 যেতিয়া বুকুত খুন্দা মাৰে ,
তুমাৰ বহু কথা মনলৈ ভাহি আহি হিদয়খনক কষ্ট দিয়ে।
মই জানো, তুমি নাজানা হয়তো গমেই নোপোৱা !
তুমাৰ আগে পাছে কিহৰ চায়া ?
কোন অৰ্জুন কোন তুমাৰ শকুণিমামা ?
যদি সময় হয় পিছলৈ চাবা এবাৰ ঘুৰি ।
তুমাৰ যি দিশে গতি যোৱা নহও নিদিওঁ বাধা 
নকও একো কথা ।
প্ৰতি ক্ষণে ক্ষণে ৰ'দ বতাহ বৰষুণে 
তুমাৰ সুখ আনন্দৰ দিনত থকাৰ  সৌভাগ্য নহ'বও পাৰে !
তুমাৰ সমভাগি হোৱাৰ অধিকাৰ মোৰ নাথাকিবই চাগে !
কিন্তু দুখ মহা দুখ বিপদ জীৱনৰ খাল বাম বাটত 
তুমি ওজুটি খালে তুমাৰ হাতখন হঠাৎ ত ধৰিবলৈ
মই সদায় তুমাৰ ছায় তুমাৰ সতে।
তুমি যিদৰেই থাকা 
আনৰ বাবে তুমি যিয়েই নোহোৱা
মোৰ বাবে তুমি প্ৰিয়তমা।
কি হল অ কি ভাবিচা  ?
মোৰ কথাই জানো মনলৈ অহা নাই ?
 গম পাইছো
হে বাৰু হ'ব দিয়া ভুল নুবুজিবা 
কোৱা নাই মই তুমাৰ কথা ।
আধৰুৱা দুৰ্ভাগ্য কোনোবা পুৰুষৰ প্ৰেমৰ 
কাল্পনিক মনৰ কাল্পনিক মোৰ এই সুৰ নথকা কবিতা।

সমাপ্ত হ'ব এটি নাট চিত্ৰ

                   

                               ✍️✍️ শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা 

মই আৰু ঘূৰি নাহো

নিশিৰ পৰা পৰভাত

পৰভাতৰ পৰা নিশি

এনেদৰে দিন সময়বোৰ আগবাঢ়ি যাব

মই নাথাকিম কিন্তু জগতখন যেনেদৰে চলি আছে

তেনেদৰেই চলি থাকিব ।

আজিৰ জগতে মনত ৰাখিবলৈ 

নহয় মই সুচান্দ

নহয় এই মহান জগতৰ মহান মানৱ ।

মই বালি দমৰ বালিৰ কনিকা

জাৱৰত থকা সৰু পৰুৱা সমান।

মই যিদিনা গুচি যাম

মোৰ দুটি নয়ন চিৰদিনৰ বাবে তন্দ্ৰা যাব

বুকুৰ মাজৰ ধপ ধপ শব্দ স্তব্ধ হৈ ৰৱ,

যত থাকিম তাতেই ৰৈ যাম

মইতো নাথাকিম মোৰ দেহ পৰি ৰব ।

কোনোবাই আহি চোতালত মাজ মজিয়াত থব

মইতো গম নাপাম কোনোবা আত্মীয়ই

বগা চাদৰেৰে মোৰ দেহখনক ধাকি দিব ।

মা দেউতা আত্মীয়ই মোৰ দেহক সাৱতি 

হিয়া ধকিয়াই কান্দিব

জাতিকুটুমে চকুলো বোৱাব ।

জীয়াই থাকিম স্মৃতিৰ কোণত

এৰি থৈ যোৱা চাপৰ মাজত ।

কাৰোবাৰ প্ৰতি থকা হেঁপাহ অসংখ্য মৰম

হেৰাই যাব

কোন শত্ৰু কোন মিত্ৰ কোন আত্মীয়

সকলো শেষ হৈ যাৱ ।

কোবাই বুজনি দিব 

বিধাতাৰ লিখন কোনে মচিব পাৰে

যি হ'ল হ'ল বুলি কৈ

নিজক আনক শান্তনা দিব ।

শেষ শেষ হৈ ৰৱ।

এয়াই যেন চক্ৰ 

এয়াই যেন জীৱন যাত্ৰা নাটৰ শেষ চিত্ৰ।

আমাৰ জাতিয়ে অসমীয়া

       ✍️✍️শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা

মই এটা জাতি দেখিছোঁ

যত প্ৰেমৰ সাগৰ বৈ যায়

বিভিন্ন জাতি জনজাতিক একত্ৰিত 

এনাজৰীৰে বান্ধি

বাৰেৱৰণীয়া ফুলৰ দৰে ফুলি

সৌন্দৰ্য্যৰ সুৱাস বিলাই ।

সেই জাতি যি জাতিৰ বিবৰণ প্ৰসংশা

দেশ বিদেশৰ কলা কবিতা সংগীতত 

আজিও শুনিবলৈ পোৱা যায় ।

কেশৱ মহন্ত, নৱকান্ত বৰুৱা, নলিনীবালা দেৱী

হোমেন বৰগোহাঞি আৰু হীৰেন গোহাঁইদেৱ

আদিৰ লেখনিৰ শব্দ আখৰ

অনুভৱ চিন্তা সকলোতে জিলিকি থাকে।

যি জাতিৰ নামেই শক্তি

সেই জাতি দেখিছোঁ।

যি জাতিৰ শব্দই শক্তি

যি জাতিৰ জাতিয়ে শক্তি

সেই জাতি দেখিছোঁ।

যিয়ে বিপদ সংকট শত্রু আগত

নিজ আত্মা হাতত ধৰি মৃত্যুৰ কাষত থিয় হৈ

গৌৰৱেৰে মই অসমীয়া বুলি পৰিচয় দি

জয় আই অসম উচ্চাৰি

যুজ দি দি  মৃত্যুক সাৱটি লোৱা

সেই জাতি দেখিছোঁ।

সেই জাতি দেখিছোঁ যি জাতি 

অসম আই মাতৃৰ বাহিৰে

বিশ্বৰ আন কতো বিচাৰি পোৱা নাযায়

সেই জাতি যি জাতি বিশ্ববাসীৰ

সৰ্বশক্তিমান প্ৰেমৰ সাগৰ

 মনিমুকুতা বিশ্বাস ভৰসাৰ অন‍্য এক নাম ।

হেজাৰ জাতি জনজাতিৰ লোক থাকিও

যত সকলোৰে ভাষা খাদ্য শব্দ শক্তি অসমীয়া

সেই জাতি দেখিছোঁ।

যি জাতি দেখিছোঁ

মই সেই জাতিৰ সন্তান বুলি জনাই নাছিলোঁ।

মই আজি গৌৰৱ কৰো 

মোৰ পবিত্ৰ ভাষা পবিত্ৰ জাতি

মই ময়ে অসমীয়া

অসমীয়া জাতি ।

কি বিচাৰোঁ মই

                        ✍️✍️✍️ শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা 

মোৰ পৰা একো আশা নকৰিবা
মই একো দিব নোৱাৰো 
মোৰ আছে মাথোঁ শূন্যতা ।
মোক একো নিদিবা 
মই নিজেই নিজক একো দিব নোৱাৰো ।
বিপদৰ সময়ত তোমাৰ কাষত থিয় দিব পাৰিম
নিজে নাখাই খোৱাব পাৰিম
বৰষুণত ছাতি হৈ, ৰ'দত গছ হৈ ছাঁ দিব পাৰিম 
কিন্তু তোমাৰ হব নোৱাৰিম 
মই সমাজ, আই অসমীৰ হৈ চিৰ দিন থাকিম। 
তুমি মৰম নকৰিলেও মই কৰিম
মোক ভাল নাপালেও মই পাই থাকিম 
তুমাৰ সকলো কথাই মানিম
কিন্তু সেই বুলিয়েই
 মই মোৰ পিতৃ মাতৃৰ পৰা আতৰি যাম নোৱাৰিম।
মোক জয় কৰিব নালাগে নিজক জয় কৰা 
মোক আপোন কৰিব নালাগে সমাজক আদৰি লোৱা
যাৰ কোনো নাই তাক মৰম কৰা
যাৰ খাবলৈ নাই তাক খাবলৈ দিয়া
যাৰ ঘৰ নাই তাক আশ্ৰয় দিয়া
যি পংগু তাক হিদয়ত ঠাই দিয়া
যি ভাল তাকহে আদৰি লোৱা কিন্তু
বেয়াক কেতিয়াও ঘিনা নকৰিবা 
মই সদায় তুমাৰ কাষত লগত থাকিম
সদায় তুমি মই এক হৈ থাকিম।
শত্ৰু,অসফলতা,দুখ আৰু বিপদ আদি আহিলে 
এটা কথা মনত ৰাখি সংগ্ৰাম কৰি যাবা
যে মিঠা বস্তুত পৰুৱা পাবাই আৰু
সোন ৰূপ হীৰা মতিক সকলোৱে বিচাৰি ফুৰে।
তুমাক সকলোৱে সকলো দিব 
সকলো দিব পৰা গৰাকীও পাবা 
আনকি তুমাৰ বাবে নিজৰ প্ৰাণ দিয়া গৰাকীও পাবা
মোৰ দৰে নিস্তোৰ ভিক্ষো হয়তো বিচাৰি নোপোৱা
মই মাত্ৰ  বিশ্বাস ,মৰম,জীৱাই থকাৰ নিয়ম,সাহস 
আৰু এমুঠি ভাত আলু পিটিকাহে দিব পাৰিম
মোৰ পৰা একো আশা নকৰিবা
মই আৰু একো দিব নোৱাৰিম ।

মই একো দিব নোৱাৰোঁ

                        ✍️✍️✍️ শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা 

মোৰ পৰা একো আশা নকৰিবা
মই একো দিব নোৱাৰো 
মোৰ আছে মাথোঁ শূন্যতা ।
মোক একো নিদিবা 
মই নিজেই নিজক একো দিব নোৱাৰো ।
বিপদৰ সময়ত তোমাৰ কাষত থিয় দিব পাৰিম
নিজে নাখাই খোৱাব পাৰিম
বৰষুণত ছাতি হৈ, ৰ'দত গছ হৈ ছাঁ দিব পাৰিম 
কিন্তু তোমাৰ হব নোৱাৰিম 
মই সমাজ, আই অসমীৰ হৈ চিৰ দিন থাকিম। 
তুমি মৰম নকৰিলেও মই কৰিম
মোক ভাল নাপালেও মই পাই থাকিম 
তুমাৰ সকলো কথাই মানিম
কিন্তু সেই বুলিয়েই
 মই মোৰ পিতৃ মাতৃৰ পৰা আতৰি যাম নোৱাৰিম।
মোক জয় কৰিব নালাগে নিজক জয় কৰা 
মোক আপোন কৰিব নালাগে সমাজক আদৰি লোৱা
যাৰ কোনো নাই তাক মৰম কৰা
যাৰ খাবলৈ নাই তাক খাবলৈ দিয়া
যাৰ ঘৰ নাই তাক আশ্ৰয় দিয়া
যি পংগু তাক হিদয়ত ঠাই দিয়া
যি ভাল তাকহে আদৰি লোৱা কিন্তু
বেয়াক কেতিয়াও ঘিনা নকৰিবা 
মই সদায় তুমাৰ কাষত লগত থাকিম
সদায় তুমি মই এক হৈ থাকিম।
শত্ৰু,অসফলতা,দুখ আৰু বিপদ আদি আহিলে 
এটা কথা মনত ৰাখি সংগ্ৰাম কৰি যাবা
যে মিঠা বস্তুত পৰুৱা পাবাই আৰু
সোন ৰূপ হীৰা মতিক সকলোৱে বিচাৰি ফুৰে।
তুমাক সকলোৱে সকলো দিব 
সকলো দিব পৰা গৰাকীও পাবা 
আনকি তুমাৰ বাবে নিজৰ প্ৰাণ দিয়া গৰাকীও পাবা
মোৰ দৰে নিস্তোৰ ভিক্ষো হয়তো বিচাৰি নোপোৱা
মই মাত্ৰ  বিশ্বাস ,মৰম,জীৱাই থকাৰ নিয়ম,সাহস 
আৰু এমুঠি ভাত আলু পিটিকাহে দিব পাৰিম
মোৰ পৰা একো আশা নকৰিবা
মই আৰু একো দিব নোৱাৰিম ।

বাঘজান বাসীৰ ধ্বংস লীলা

                              ✍️✍️✍️ শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা

কি কৰিবি অ কি কৰিবি ?
চকুৰ আগতেই সকলোবোৰ ছাই ধুৱা হৈ উৰিছে ৷
কাৰ কি ক্ষতি কৰিছিলো আমি যে
আমাক অন্ধকাৰলৈ ঠেলি দিলে ?
মৰমৰ ঠাই আৰু আপোন ঘৰখন আজি
নিস্তব্ধ মৰিশালি হৈ ৰল
সপোনৰ সপোনবোৰ আজি ছাইত পৰিণত হল ৷
তৈল ভাণ্ডাৰ বিস্ফোৰণ জুয়ে
সকলো শেষ কৰি গল ৷
 প্ৰাণ ত‍্যাগ কৰিয়ে থাকিব নেকি?
আৰু কিমানজনৰ হেৰাব প্ৰাণ
সৌ সিদিনাৰ সৌন্দৰ্য্যময় শান্তিপূৰ্ণ বাঘজানত
এতিয়া মাথোঁ চাৰিও দিশে
মৰণকাতৰ আতনাদ মৰমান্তিক দৃশ্য ।
যলৈকে চকু যায় ছাই আৰু কলা ধুৱা জুই
আৰু দৃশ্যমান শোকৰ কলা ছাহ
আৰু পক্ষীৰ জ্বলা হাড় ।
জন ধন জৈৱ বৈশিষ্ট্য এতিয়া মাথোঁ
সাৰ আৰু কলা সাৰ
সৰ্ব দিশে মাথোঁ হাহাকাৰ ।
হবনে আকৌ পৰিপূৰ্ণ
বাঘজান বাসীৰ পথাৰখন
তামোল-পাণ আম কঠালৰ বাৰীখন
আকৌ হব জানোঁ পৰিপূৰ্ণ মৰমৰ গাওঁখন ।
হব জানোঁ অভাৱৰ পৰিপূৰ ।
 বহু দিনৰো দিন চাগে
কাল ছাহে আৱৰি থাকিব !
সেই যে পৰিভ্ৰমী চৰাইবোৰ নাহিবই চাগে ?
 মানৱ ,পক্ষকুল , পৰিৱেশ
সকলো ধ্বংসৰ দিশে ।
উপযুক্ত ব‍্যৱস্থা নললে এনেবোৰ ঘটনা
বাৰে বাৰে ঘটি  থাকিব
উচিত ব‍্যৱস্থা নললে
ডিব্ৰুছৈখোৱা ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানখনো ইতিহাসৰ পাতত জিলিকিব
মনলৈ প্ৰশ্ন আহে
কেতিয়া সমাপ্ত হব ধ্বংসৰ লীলা ?
কি হব বাঘজান বাসী ভবিষ্যত ?

হাঁহিৰে আৰম্ভ হাঁহিৰে শেষ জীৱন

                      ✍️✍️✍️শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা 

হাঁহিৰে আৰম্ভ হৈছিল চাগে ?

হাঁহিৰে শেষ হওঁক এই জীৱন।

দুদিনীয়া আলহী হৈ আহিছোঁ 

মিলি থাকোঁচোন সকলোকে লৈ ।

কিয় বা কৰিম অহংকাৰ ?

কিয় বা কৰিম অন্যায় ?

কিছু সময়ৰ কিছু দিনৰ বাবে মোৰ শৰীৰ

নাই মোৰ স্থায়ী ঠাই ।

আনৰ বাবেই জন্ম লৈছোঁ

আনে দিয়া শিক্ষা গ্ৰহণ কৰিছোঁ

আনে দিয়া বস্তু খাইছো আনেই সকলোবোৰ দিছে

তথাপিও কিয় নিজৰ বুলি চিঞৰি ফুৰিছো মই ?

হাঁহি হাঁহি কান্দিছো হাঁহি হাঁহিয়ে হাঁহিছো

কাৰোবাৰ আপোন কাৰোবাৰ সপোন

কাৰোবাৰ বন্ধু কাৰোবাৰ শত্ৰু মই

এটি শৰীৰ বিভিন্ন অংগ হৈ 

সকলোকে আদৰি লৈ 

হাঁহিছো জীৱনৰ ৰং লৈ লৈ  ।

আজিৰ দৰেই আকাশখন হাহি থাকিব

পৱনৰ বলতেই গছ গছনি পাত লতা 

হালি জালি থাকিব

 এই ধৰা ধৰা হৈয়ে 

সকলো আজি কালি হৈ থাকিব

মাথোঁ নাথাকিব মোৰ শৰীৰ নাথাকিম মই

আশীৰ্বাদ আৰু আদেশ দিয়ক মোক 

হাঁহিৰে আৰম্ভ হৈছিল চাগে ?

হাঁহিৰেই শেষ হব বিচাৰিছোঁ মই।

অন্ধকাৰ যেতিয়া নামিব

                           শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা✍️✍️
 অন্ধকাৰ যেতিয়া নামিব
আপোনজনেই থাকিব কাষত
বাকীবোৰ এন্ধাৰত বিলিন হৈ যাব ।
   মোৰ জীৱনৰ অন্ধকাৰত
    মা দেউতা থাকিব কাষত
        থাকিব আপোনজন ,
তাৰ মাজতেই দিবা জানোঁ আগবঢ়াই
           তুমাৰ হাত দুখন
  থাকিবা জানো অন্ধকাৰত তুমি মোৰ লগত ।
আজি মোক কোনেও নাজানে নাপাই চিনি
  এদিন হয়তো জগতখন থাকিব কাষত
      থাকিব সকলোবোৰ
 নাথাকিব আজিৰ এই সময় কিন্তু
তুমি থাকিবা মোৰ মৰমৰ মাজত
আজিৰ দৰেই থাকিম মই আইৰ বুকুৰ মাজত ।
 এন্ধাৰত যদি হেৰাই যাওঁ মই
     নাভাবিবা তেতিয়া তুমি আৰু নাহো উভতি
এদিন হলেও আহি ওলাম তুমাৰ কাষত
কাৰণ তুমি  থাকা মোৰ মনৰ মাজত ।
    তুমি বাৰু থাকিবা নে তেতিয়া লৈ ৰৈ মোলৈ
         থাকিবা জানোঁ মই অহাৰ বাট চাই
           নে যাবা আধা বাটতেই হেৰাই ।
    সময়ৰ লগত সকলোৱে সলাব বাট
সকলোৱে সলাব মাত
মই থাকিম মোৰ কামত
থাকিম আপোনজনৰ মাজত ,
 আজিৰ দৰেই থাকিম সেই তিনিআলিৰ কানত ।
তুমি অহাৰ বাট চাই ৰম মই চিৰদিন
     তুমাৰ জানো মোলৈ পৰিব মনত
থাকিব জানো মোৰ কথা তুমাৰ মনত ।
অন্ধকাৰ যেতিয়া নামিব
চাই ৰম মই কোন মোহ মায়া
কোন হব মোৰ জীৱনৰ অংশ ।
   

জীৱনৰ সত‍্য‍তা

এজাক মানুহৰ সতে বন্ধুত্ব গঢ়িছো
চিনাকি অচিনাকি অগণন লোকৰ মাজত
এপাহি পোহৰ বিচাৰি ফুৰিছো
কোনোবাই আনৰ বাবে কোনোবাই নিজৰ বাবে
হাহিছে আৰু কান্দিছে
বিশ্বাসৰ মাজতো বিশ্বাসঘাটকৰ কণিকা ভাহি উঠিছে
পেলনীয়া গেলা জাৱৰৰ মাজতো
হীৰাৰ মুকুতা জিলিকি উঠিছে
ৰদৰ পোহৰৰ মাজতো আন্ধাৰে আৱৰি ধৰিছে
তাৰ মাজতো চাকিৰে পোহৰাবলৈ চেষ্টা চলিছে
প্ৰতি বস্তুৰ মাজৰ সত‍্যতাক বিচাৰি ফুৰা
আনৰ বাবে তুমি পোহৰ হোৱা
আজিৰ দিনত অলপ সুখ শান্তিৰ বাবেই
হত্যা, চুৰ,পাপ মহা পাপ কৰিবলৈ সাজোঁ
কিন্তু তুমাক নালাগে এইবোৰ কৰিবলৈ
মাথোঁ এবাৰ
নিজৰ মনটোক ধুই লোৱা
কাষৰ মানুহ জনক অলপ সুখ বিলাই চোৱা
নৰক ও স্বগ হৈ পৰিব
এই বিশ্বজগতৰ মাজতো মই বিচাৰিছো
এপাহ বিশ্বাস ফুল সাহসৰ পাহি
মোৰ খোজৰ লগত খোজ দিয়া
মোৰ নামৰ মোৰ দেহৰ
আন এক প্ৰতিছবি ।
               নয়ন জ্যোতি গোৱালা✍️✍️✍️

কৰোনাৰ বিৰুদ্ধে যুজঁ

খালে ঐ খালে 

কৰোনা ভাইৰাছে 

সকলোকে খালে ।

সাৱধান হ সজাগ হ ,

নহলে আপোনজনক এৰি

চিৰদিনৰ বাবে এৰিবলৈ 

সাজোঁ হ ।

পদূলিতে ৰৈ আছে মহামাৰী ৰথ

ওলাই নাহিবি ঐ ওলাই নাহিবি

ঘৰৰ চোকতে সোমাই থাক হত ।

বিদেশত মৰিছে মৰিছে দেশতো মৰিছে

শ শ আপোন আপোন ভাই বন্ধু ,

এতিয়া আহি সোমাল 

অসম আই মাতৃ বুকুতো ।

       যুদ্ধ বুলিছে 

কৰোনাই অসমত জপিয়াই পৰিছে ।

বাৰে বাৰে হাত ধু ,

মুখত নাখত কাপোৰ মাৰি থ ।

চাফ চিকুণ হৈ থাক

আপোনজনৰ পৰা ১,২ মিটাৰ 

দূৰত্ব বজাই ৰাখ ।

চৰকাৰে দিয়া নিয়ম বোৰ মানি চলো আহ

এনেকৈ কৰোনা ভাইৰাছৰ বিৰুদ্ধে

 যুজ দিওঁ আহ ।

কৰোনাক পৰাজয় কৰো আহ

আমি অসমী আইৰ সন্তান বুলি

চিনাকি দিওঁ আহ ।

    শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা✍️✍️✍️

মোৰ আপোন

আছে মোৰ দেউতা
আছে মোৰ মা
আছে মোৰ দাদা
আছে মোৰ বা
তেৱেঁই হৈছে মোৰ জীৱনৰ
সাহস শক্তিৰ ভৰাল
তেৱেঁই হৈছে মোৰ আপোনৰো আপোন
মোৰ জীৱনৰ প্ৰথম চিনাকি
লগৰী হৈছে মা
চেনেহৰ হেপাঁহৰ মা
মা মোৰ মৰমৰ
মা মোৰ চেনেহৰ
আপোনৰ অমিয়া মৰম
পাহৰিম নে বাৰু?
পাহৰিব পাৰি জানোঁ?
        শ্ৰীৰিমন গোৱালা✍️✍️✍️
            (বয়স ১২)

বুজিবা জানোঁ

মোক জানিবলৈ মন নেমেলিবা
যদিহে বুজি নোপোৱা
যদি আহা কাষলৈ
আতৰি থাকিবা
বহু বন্ধু আপোন আহিল গুচি গল
মোৰ জীৱন জগত জুমি লৈ
মোৰ একো নাই দুবল
তাৰেই সুযোগত  মোৰ লগত খেলি থৈ
উপহাৰত লাজ দি থৈ যায়
এই যে মই হাহি আছোঁ
ইফালে সিফালে ঘূৰি ফূৰিছো
এয়া মোৰ এটি অভিনয়
বহুতে মোক বেয়া পাই
আৰু কয় মই মিচলিয়া
কিন্তু কি কৰিবা
অভিনয় কৰোতে কৰোতে
কৰবাত নহয় কৰোবাত ভূল হৈ যায়
মোৰো অন্তৰত মোৰো আপোনজন আছে
কিন্তু কি কৰিবা তেওঁ কষ্ট পাব বুলিহে
আতৰি থাকো
তাই ভালেই থাকক সুস্থ থাকক সুখী থাকক
সেইকনেই তো বিচাৰোঁ
এতিয়া অপেক্ষা মাথোঁ তুমালৈ
শুনিছোঁ সময়ে সঠিক নিণয় কৰে বুলে
চাওঁ চোন সময়ে কাক কলৈ নিয়ে
অপেক্ষা মাথোঁ অপেক্ষা তুমালৈ ।
      শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা✍️✍️✍️

তেওঁ বহু কথা শিকাই থৈ গল

হঠাৎ ত  সিদিনা মোৰ খং উঠিছে

কিহৰ কাৰণে কাৰ ওপৰত নাজানো

কিন্তু খং উঠিছে

মোবাইলটো কিৰিং কিৰিংকৈ বাজি উঠিছে

মা ভন্টি ভাইটি মোক চিঅৰিছে

মই কাকো মাত নিদি চাইকেলটো লৈ

ওচৰৰ পুখুৰী পাৰলৈ গৈ অকলে বহি আছোঁ

হুৰ হুৰকৈ বতাহ বলিছে

পুখুৰীৰ ৰাজহাহবোৰে মাত লগাইছে

বগলিয়ে এখোজ দুখোজকৈ লাহে লাহেকৈ

ঘুৰি ফুৰিছে

গছবোৰে হালি জালি নাচিছে

তাৰ মাজতেই গুন গুনকৈ কাহানিও নশুনা

অসমীয়া গানৰ শব্দই মন জোৰাই গৈছে

অলপ চকু ফুৰাই দেখিলোঁ এজন বৃদ্ধ মানুহ

হাতত এটা বাটি কান্ধত এটা বেগ 

পিন্ধা কাপোৰ জোৰ বৰ লেতেৰা

তেওঁৰ গাত মাখিবোৰ ভিন ভিনাই উৰি ফুৰিছে

হাতত তেওঁৰ জুখৰ লাঠি (আম গছৰ ডাল)

মই থাকিব নোৱাৰি ওচৰত গৈ মাত লগালো

আপোনাৰ বৰ সুন্দৰ মাত

তেওঁ মোলৈ চাই কলে 

এয়া মোৰ অন্তৰৰ শব্দ আপোনজনৰ লগত কথা পাতিছো

তেওঁ গহিন ভাবে  কৈছিল খঙত নে দুখত তুমি বৰ ভাগ‍্যৱান

মোৰ খং দুখ দুযোটাই ভগবানে দিও লৈ গল

মই মনে মনে শুনি আছিলোঁ

তেওঁ পানী খাব খোজাত 

ওচৰৰ থকা শনি মন্দিৰৰ পৰা পানী আৰু 

দোকানৰ পৰা বিস্কুট লৈ দিছিলো

তেওঁ মিচিকিয়া হাঁহিৰে পানী খাই কৈছিল

বিস্কুটো তুমাৰ নহয় আনৰ বস্তু মোক নিদিবা

তুমাৰ আছে যদি দিয়া বুলি কৈ গুচি গল 

ৰৈ চাই থাকিলো একো নোবোজিলো

মই বুজি পোৱালৈ বহু ডেৰি হৈ গল

বহু সময়ৰ পিছত আকৌ তেওঁক লগ পামলৈ মন গৈছিল

কিন্তু আজিলৈকে তেওঁ ক বিচাৰি নাপালোঁ

তেওঁৰ পৰা বহু উত্তৰ বিচৰাৰ মন আছিল

তেওঁ এজন বহু গুণি আছিল 

কিছু শব্দতেই বহু কথাই শিকাই থৈ গল

আজিও সেই ঠাই মনে মনে বিচাৰি ফুলে ।

      শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা ✍️✍️✍️

বেয়া নাপাবা অ

মই একেই আছোঁ নে দিনবোৰ একেই
আছে?
মই বুজি নাপাওঁ নে মোক বুজি নাপায়?
 বুজি পোৱাত বৰ কষ্ট হয় অ ।
যি মনলৈ আহে কিছু কৈ দিওঁ
কিছু লুকাই ৰাখোঁ তুমি দুখ পাব বুলি
বেয়া নাপাবা অ ক্ষমা কৰি দিবা,
মই নাযানো কেনেকৈ কাক কব লাগে?
কেনেকৈ দিব লাগে কেনেকৈ মৰম লব লাগে?
নাজানো অ সচাকে মাথোঁ
বিচাৰো তুমি ঠিক থকাটো ।
কেতিয়াবা ভাবি চাইছানে?
এতিয়া তুমি কাষতেই আছা ধেমালি কৰিছোঁ
এটি দুটি কথা পাতিছো
এদিন তুমি বহু দূৰত গুচি যাবা
কোনোবা থাকিব কাষত
অন্য এক জগতত ব্যস্ত হৈ পৰিবা ।
তুমাক পাহৰিব নোৱাৰিম কিন্তু
ময়ো হয়তো ব‍্যস্ত হৈ পৰিম চাগে ।
হঠাৎত যেতিয়া দিনবোৰ মনত পৰিব
 তুমাৰ ছবি চকুত জিলিকিব
বাৰে বাৰে তুমাৰ কথাই আমনি কৰিব
তেতিয়া মই বাৰু কি কৰিম?
কাক মনৰ কথাবোৰ কম?
কাৰ লগত ধেমালি কৰিম?
অ হয় সেই সময় বহু মানুহ আহিব কাষত
 কিন্তু তুমিতো নাথাকিবা?
সকলো থাকিব মোৰ কিন্তু
মনত সুখ শান্তি নাথাকিব
নাথাকিবা তুমি
ভাবোতে ভাবোতে মনটো মৰহি যাব
দুচকুৰে কেৱল চকুলো সৰিব
শুনাচোন ক্ষমা কৰি দিবা দেই
তুমি ভাবিছা চাগে আকৌ ক্ষমা কিয়? নহয় জানোঁ
 ইমান সময়ে তুমাক মোৰ কথা কৈ আমনি কৰাৰ বাবেই
হব দিয়া আৰু একো নকওঁ
 মই কৈছিলোঁ নহয় মনত যি আহে কৈ দিওঁ বুলি
 তাকেই কৈ দিলোঁ আৰু ।।।

                         কবি শ্ৰীনয়ন জ্যোতি গোৱালা